De één van de éénheid
      de twee van het denken

Wij mensen kunnen werken met onze hersenen.
Maar best ook is mogelijks je reactie.
Wat we meestal niet inzien is dat het vaak andersom is: vaak werken niet wij met onze hersenen, maar onze hersenen werken met ons. Voortdurend flitsen gedachten door ons heen. Slechts zeer weinigen zijn in staat om dit onder controle te houden.

Hij die slechts weinig inzicht heeft,
wiens denken gaat waarheen het wil,
diens zintuigen zijn onbeteugeld als paarden
die door de wagenmenner niet te temmen zijn. (1)

Onze hersenen domineren ons vaak, en het is zwaar werk om ook maar te proberen hierboven uit te stijgen.

Iets eenvoudiger is het een blik te werpen op een belangrijk gevolg dat dit met zich meebrengt. Onze hersenen kunnen blijkbaar alleen maar werken in tegengestelden: goed en kwaad, wit en zwart, meer en minder, God en de Duivel, nul en één ( bij computers (2) ), en ga zo maar door. Of anders gezegd: dé grote peiler van ons denken is dualiteit, twee.

Dit heeft tot gevolg dat het vinden van éénheid, waaronder mystiek, waaronder ons eigen diepste wezen, zo moeilijk is. Via het gewone zoeken is het gewoon onmogelijk, en wel hierom: het gewone zoeken gaat via denken en denken blijft steken in twee, maar kan nooit tot één komen.
De mens is tweeledig, enerzijds materie en anderzijds geest (spirit *). De materie en aldus ook de biologische mens, heeft als basis twee, dualiteit. De geest, en de ware Mens, heeft als basis één.